Renata L. Górska "Błędne siostry"

Czy zdarzyło się Wam spotkać na kartach powieści bohatera tak irytującego, że aż odechciewa się czytać? Mi coś takiego przytrafiło się po raz pierwszy i pech chciał, że trafiło na rodzimą półkę literacką. "Błędne siostry", autorstwa pani Renaty L. Górskiej to książka, która rozbudziła mój apetyt pochlebnymi recenzjami, jednak zupełnie mnie nie przekonała.

Główna bohaterka, Karola, wraca po latach emigracji do Polski, aby podreperować zdrowie w użyczonym dzięki uprzejmości koleżanki domu w Karkonoszach. 

Zmienia otoczenie na zupełnie inne, zamieszkuje w uroczym miejscu osnutym tajemnicami przeszłości oraz przekonuje się, że w domu nie jest sama. Ci, którzy tę książkę przeczytali, mogą to stwierdzenie zinterpretować jako puszczenie do Was oka, jednak ja mam na myśli tego lokatora, którego poznajmy w pierwszej kolejności. 

Ciężko mi było zrozumieć tę bohaterkę. Od początku wydawała mi się rozkapryszonym, użalającym się nad sobą babskiem, które z małych problemów robi wielkie historie. A migreny, które miała leczyć były dla mnie argumentem nieproporcjonalnie silnym do długości czasu spędzonego w Karkonoszach. Cieszę się, że Karola nie zaszła w ciążę, bo macierzyńskie w Jej wykonaniu trwałoby pewnie lat dziesięć, a i ja tyle stron powieści bym nie wytrzymała. Wisienką na torcie dla mnie były dla mnie wizje duchów, które przyśniły się bohaterce.

 Przy każdorazowej takiej historii było to w moim odbiorze tak nieprawdopodobnie śmieszne i żałosne, że wywołało u mnie zupełnie inny efekt niż ten, który był zamierzony.

Wątek tytułowy, czyli siostrzany, również mnie nie przekonał. W jednej chwili opryskliwe, zażarcie kłócące się się siostry doznają olśnienia, dochodzi do heroicznych wręcz czynów, po latach traktowania siebie jak powietrze. Nie da się takich rzeczy w relacjach międzyludzkich naprawić, nawet w samym sobie sobie, ot tak,przez kilka chwil. 

Wierzę w bajki, ale na pewno nie takie. 

Znudziła mnie ta historia i to bardzo.

Przewidywalna, nieciekawa, przegadana i "rozciągnięta" na maksimum możliwości pisarskich, co zaowocowało książką, która liczy sobie prawie osiemset stron.

I w ogóle by mnie to nie bolało, gdyby nie to, że w tej książce naprawdę czuć talent. Autorka z pewnością go posiada, bo są takie momenty, w których wychodzi bardzo ciekawy, interesujący język, wrażliwość i trafne spostrzeżenia. Jednak dla mnie blask tych chwil był umniejszony przez fabułę, która najzwyczajniej w świecie mnie wynudziła. To tak jakby w hotelu, który jest sypiącą się ruderą pocieszano mnie małym bukietem kwiatów każdego dnia. Ciężko się tym radować, kiedy woda kapie ci na głowę, okna są nieszczelne, a obsługa niemiła. 

Chętnie przeczytam jakąś inną powieść autorki, ponieważ nie trzeba mnie przekonywać co do tego, że pani Renata L. Górska  ma możliwości.  Jednak nie są one wyeksponowane, kiedy mamy do czynienia z klasycznym przerostem formy nad treścią, a dla mnie "Błędne siostry" można streścić dokładnie w taki sposób.

Za książkę dziękuję wydawnictwu

Prószyński i S-ka