Spotkanie z Camillą Läckberg, 22.10.2012, Kino Helios Nowe Horyzonty, Wrocław

Fani skandynawskich kryminałów są jak sekta. Zaatakowali Wrocław, salę numer dziewięć najbardziej alternatywnego multipleksu, w jakim kiedykolwiek byłam. 

Choć muszę przyznać, że myślałam o ciut większej frekwencji, być może przyzwyczajenie od razu narzuca mi wspomnienia ogromnego tłoku i ścisku na bydgoskich spotkaniach, a jednak, znalazły się wolne rzędy. Ci, którzy czytają mojego bloga wiedzą, że do "sekty", o której piszę, nie można mnie zaliczyć, choć ... niewątpliwie zrobiono mi na to smaka. 

Camillą Läckberg wyrosła dość niespodziewanie, wchodząc "zwykłym" wejściem na salę. 

Na podstawie tego, co miała swoim czytelnikom do powiedzenia można wywnioskować, że jest osobą o dużym dystansie do siebie, poczuciu humoru, inteligencji. Barwna osobowość, która (co ciekawe) morderstwami interesuje się od zawsze, od wieku dziecięcego. Tak więc jeśli Twoje dziecko w opowiadaniach pisanych w szkole podstawowej morduje swoich bohaterów nie musi to zwiastować czarnej przyszłości. W końcu, dziesięć milionów sprzedanych książek to chyba nie tak najgorzej... ;)

Niezwykle ujmująca były dla mnie historie związane z rodzinną miejscowością autorki, tak dobrze znaną fanom jej twórczości.Z rybackiej mieścinki zrobiła się nie lada turystyczna gratka, z oprowadzaniem po śladach trupów włącznie. Słuchałam tej opowieści i jakoś raźniej mi się na duszy zrobiło, bycie lokalną patriotką w takim wymiarze oceniłam z perspektywy słuchacza na ogromny plus.

Spotkanie to było zorganizowane jako deser Międzynarodowego Festiwalu Kryminału odbywającego się we Wrocławiu. Organizatorzy zapewnili świetnego prowadzącego, który sprowadzał rozmowę na dość zabawne tory, co sprawiało, że mogliśmy podziwiać cięte i równie żartobliwe riposty autorki. To, co mi się nie podobało to fakt, że nikt nie powiedział o ustawieniu kolejki, w związku z tym, kiedy przyszło do podpisu powstał gigantyczny karambol. Dziwne było także ograniczenie czasowe, ponieważ nie przewidziano, że potrwa ono tak długo, w sali zaczynał się seans, w związku z czym reszta podpisywania odbywała się na holu.

 Ogromnym minusem było beznadziejne oświetlenie, które sprawiało, że kiedy fotografowało się autorkę z perspektywy środkowych rzędów miała cień na połowie twarzy. Gdyby ktoś pomyślał i przesunął krzesło tłumaczki odrobinę do tyłu, byłoby możliwe zrobienie bardziej sensownego zdjęcia, co przecież jest ogromnie ważne dla fanów.

Wielka szkoda, można było to lepiej zaplanować, wszak diabeł tkwi w szczegółach. 

Bezcenne jednak były miny tych, którzy do autorki podchodzili z stertami książek do podpisu. Na sali znaleźli się i tacy, którzy dźwigając kilku kilogramowe siaty, dostawali w zamian bezcenny uśmiech wymalowany na ich twarzach kiedy z kolejki wychodzili jako posiadacze egzemplarzy podpisanych. Serce się raduje, kiedy mogę podziwiać takie widoki. Uwielbiam spotkania z pisarzami!