Olga Tokarczuk, "Prowadź swój pług przez kości umarłych"

Gdyby było mi dane spotkać na żywo Janinę Duszejko, główną bohaterkę powieści Olgi Tokarczuk "Prowadź swój pług przez kości umarłych", uciekałabym gdzie pieprz rośnie. 

Bynajmniej nie dlatego, że codziennie chadzam do lasu w celu wyrżnięcia głowy sarnie czy zastrzelenia dzika, ale naszym naturalnym zachowaniem jest pewnego rodzaju lęk przed takimi dziwakami. Oryginalnymi, irytującymi i hipnotyzującymi, w jakiś nieopisanie mroczny sposób. 

Którzy mają coś ciekawego do powiedzenia, ale jednocześnie przekazują te ważne treści (bo ochrona zwierząt jest ważna) w taki sposób, że ma się ochotę ich po prostu, mówiąc kolokwialnie, spławić. 

Jednak co jeśli ta zbzikowana staruszka, która próbuje wytłumaczyć morderstwa zemstą zwierząt, ma rację? To pytanie chodzi po czytelniczej głowie od pewnego momentu powieści i nie daje spokoju. 

Bardzo podoba mi się ten aspekt, że wobec głównego bohatera możemy czuć tak ambiwalentne uczucia. Z jednej strony - podziw i zrozumienie, z drugiej niechęć. 

Rzadko kiedy mam możliwość spotkania się z takim bohaterem, niewątpliwie ta skomplikowana osobowość nadaje to smaczku całej historii. 

Czytając tę książkę czułam się zaplątana w jakąś dziwaczną historię osadzoną w bardzo realnym czasie i miejscu. Co nie oznacza, że powieść mi się nie podobała.

Była wciągająca i praktycznie nie było w niej nudnego momentu, co chwilę pojawiały się nowe zdarzenia, nowe, coraz to bardziej przerażające i zaskakujące wątki.

Krzywdzące byłoby napisać, że jest to zła książka. 

Pani Olga Tokarczuk fascynuje mnie swoim stylem pisania i tym, jak idealnie próbuje się dobrać do pewnych naszych zachowań czy refleksji. W perfekcyjny sposób rozbiera pewne kwestie na czynniki pierwsze, niektóre fragmenty tej powieści to prawdziwy kij włożony w refleksyjne mrowisko.

Po tej książce zaczyna się rozmyślać i zastanawiać. 

Bardzo lubię blogowe sformułowanie "must have", w odnośniku do strojów czy kosmetyków. 

Z racji istnienia literackiej części blogowego społeczeństwa, mogę śmiało napisać, że jest to książka "must read". Ciężko jest opisać ten styl pisarski, to trzeba przeczytać, chociażby z uwagi na to, jaka indywidualność literacka wyłania się z tej powieści. 

Jestem naprawdę mocno zaintrygowana spotkaniem z tak oryginalną, polską pisarką.

Przyznam się, że ze wszystkich wywiadów z panią Olgą, ten podobał mi się najbardziej. 

Nie wiem czemu, może dlatego, że my, Polacy, zawsze mamy w sobie zakompleksiony syndrom niższości i kiedy tylko widzimy, że coś jest ZAGRANICZNE (z naciskiem na to określenie), myślimy, że to jest lepsze, ale ja po prostu uwielbiam, kiedy nasi są doceniani. 

Do dzisiaj nie zapomnę jak w szkole w Hiszpanii podeszły do mnie trzy Rosjanki i zaczęły zadawać mi sto pytań na temat Janusza Leona Wiśniewskiego. A po chwili do dialogu dołączyła się Niemka, która również była wielce zaintrygowana akurat tym polskim pisarzem.Trafiły na niewłaściwy egzemplarz - nasza rozmowa na temat Jego książek skończyła się grubo po godzinie... A tak na marginesie, pisarz ma dzisiaj urodziny, o czym był uprzejmy poinformować mnie Jego facebook :)