"Dziewiętnaście minut" Jodi Picoult

Wydawać by się mogło, że w Stanach Zjednoczonych jest tylko jedna specjalistka od zaplątanych problemów ludzkich dusz. Jest Afroamerykanką, jedną z bogatszych kobiet na świecie i ma na imię Oprah. 

Jednak... wydaje mi się, że jest jeszcze ktoś inny. Przekazuje swoje obserwacje za pomocą literatury, a jej głowa jest pokryta masą poskręcanych sprężynek. Tezę tą mogę wywnioskować nie tylko na podstawie bardzo imponującej strony internetowej pisarki, ale przede wszystkim na podstawie owoców pracy Jodi Picoult. Tym razem sięgnęłam po powieść "Dziewiętnaście minut". 

Ciężko jest wyobrazić sobie uczucia, jakie muszą towarzyszyć komuś, kto praktycznie każdego dnia jest poniżany i upokarzany, od pierwszych godzin spotykania się ze swoimi rówieśnikami, czyli aż od przedszkola. Tak wygląda codzienność głównego bohatera książki, Petera. 

Wrażliwego, nieprzeciętnego, inteligentnego i uczuciowego chłopca, który pewnego dnia postanowił w odwecie za lata szykan zapakować do szkolnego plecaka trochę inny arsenał niż szkolne podręczniki i zabić kilku uczniów i jednego nauczyciela w swojej szkole. 

Każde z nas, gdyby spotkało się z taką sytuacją pomyślałoby, że Peter to bydlak. Bestia, która z zimną krwią potrafi zamordować młodych, pięknych i zdolnych ludzi. Takie są odczucia, kiedy zaczyna się czytać tę książkę. Kiedy ją kończyłam, myślałam sobie, że ta postać to człowiek ogromnie pokrzywdzony i zostawiony przez ludzi w tak zastraszającej ilości, że aż serce boli przy czytaniu niektórych wspomnień tego chłopca.

Jak zwykle w swoich książkach pani Picoult przedstawia sprawę z kilku stron. Daje to czytelnikowi wolność w ocenie postawy tego bohatera, dostarcza dodatkowych refleksji. 

Dużym plusem jest kontrastowość tych narracji, poznajemy m.in historię śledczego prowadzącego śledztwo, ale także perspektywę Lacy, mamy nastolatka, która także jest osobą jednocześnie winną i pokrzywdzoną tej sytuacji. 

Oczywiście, wisienką na torcie jest sceneria, w jakiej rozgrywa się kluczowa akcja powieści, czyli sala sądowa. 

Na ogromną pochwałę zasługuje to, co u pisarki lubimy najbardziej, psychologiczne wnikanie do sedna duszy bohaterów. Jest to zdecydowanie najlepszy, najbardziej wciągający aspekt tej opowieści, historie bohaterów. Opisane w świetny, bardzo dynamiczny sposób.

Choć przepadam za książkami pani Picoult, jednak nie wystawię tej maksymalnej oceny, ponieważ uważam, że mimo naprawdę dobrej lektury, ta książka w niektórych momentach była trochę odrobinę za przegadana. Było ich niewiele, ale jednak takie się pojawiły, a z racji takiej, że to nie jet moja pierwsza książka pani Picoult - wiem, że pod względem trzymania w napięciu stać Ją na więcej. Tutaj w minimalnym stopniu mi tego zabrakło (mniej więcej do pierwszej połowy książki było kilka takich chwil), mimo, iż to jest naprawdę świetna książka. 

Główną refleksją po przeczytaniu tej książki jest myśl, że chyba każdy nastolatek posiada w sobie trochę z Petera. Prawdopodobnie nie ma takiego kogoś, kto chociaż raz nie został wyśmiany, bo nie pasował do jakiejś normy, wyglądu, ubioru czy zainteresowań. 

Choć procent tych, którzy swoje cierpienie postanowili zamanifestować w taki sposób, jaki uczynił to Peter jest znikomy (ale należy pamiętać, że Jodi Picoult inspirowała się autentycznymi wydarzeniami), ma ono przesłanie, które można streścić jednym zdaniem:nie rób drugiemu co tobie niemiłe. 

Jeśli ktoś potrzebuje dokładnego obrazu, co może się stać, gdy zapomina się o tych słowach, zapraszam do lektury "Dziewiętnastu minut".