Jacek Dehnel, "Lala"

Wydaje mi się, że w większości polskich rodzin, gdzie istnieje instytucja babci lub dziadka istnieją też one - wspomnienia.

Z tych dawnych, odległych pod wieloma względami, czasów. 

Poukładane starannie lub chaotycznie w szufladkach pamięci, czasami trochę podkoloryzowane, czasami lekko zatarte, ale z pewnością, potrzebne.

Nawet jeśli słyszymy po raz kolejny tę samą opowieść. 

Nachodzi mnie taka refleksja, że my za kilkadziesiąt lat będziemy tacy sami, tylko wspomnienia będą trochę inne...

Tytułowa "Lala" to babcia Jacka Dehnela, Helena. 

To właśnie ona jest główną narratorką tej powieści. 

Opowiada  historię swojego jakże ciekawego życia. 

I tak jak w babcinych opowieściach, nie jest to historia spójna, jest chaotyczna, przeplatana masą wątków (w których idzie się pogubić), wypełniona ważnymi i mniej ważnymi postaciami. 

Wspomina swoją młodość, ciekawą rodzinę,sąsiadów, rodzinny Lisów, miłostki, wojnę. Podejmuje w ciekawy sposób także tematykę śmierci i odchodzenia. Pustki, jaka zostaje po śmierci bliskiej osoby.

Myślę, że doskonale rozumiem wszystkich tych, którym się ta książka nie spodobała. Czytanie jej zajęło mi kilka dni, bo przebrnięcie przez jej początki nie było łatwe. 

Mam świadomość, że ma ona swoje wady, bo i mi na początku było ciężko ją polubić, ale cieszę się, że się do niej nie zraziłam. Posiada swój czar, nostalgiczną magię. 

Motywuje do chwili zadumy, do przeniesienia się w wymiar przeszłości przez pryzmat kogoś, kto w tamtych latach żył. 

Jest pisana naprawdę bardzo specyficznym, aczkolwiek ciekawym językiem i wydaje mi się, że jest to lektura, na którą warto zwrócić uwagę. 

Długo czekałam na swoje pierwsze spotkanie z Jackiem Dehnelem i muszę przyznać, że nasz rodzimy pisarz swoją książką  u mnie "zapunktował". Chętnie sięgnę po więcej.