Spotkanie z Szymonem Hołownią, 18.03.2011,Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna im. dr. W. Bełzy w Bydgoszczy

Tłok. Ścisk.

Mnóstwo ludzi.

Jest mi duszno, gorąco, jakiś chłopak śmieje mi się do ucha, opluwając pół karku przy okazji, a długie włosy dziewczyny stojącej przede mną naelektryzowały się tak, że przylegają mi do przedniej części szyi pod kątem dziewięćdziesięciu stopni.

Ale... muszę napisać, że moje wrażenia z pierwszych minut spędzonych w tłoku, były odwrotnie proporcjonalne do tego, co czułam (czuję!) po tym wydarzeniu.

Dokładnie o godzinie szesnastej (bardzo się cieszę, że nie tylko ja uważam punktualność za elementarną część minimalnego szacunku do drugiego człowieka), na salę wypełnioną po absolutne brzegi brzegów, wchodzi Szymon Hołownia, gwiazda, która olśniła piękny budynek bydgoskiej biblioteki. 

Budynek, w którym mieści się owa instytucja - centrum Bydgoszczy, Stary Rynek, warto odwiedzić:)

"Ale on brzydki!" - dość głośno stwierdził ktoś z tyłu, wywołując  uśmiech na mojej twarzy.

Rzeczywiście, wyglądał na zmęczonego, ale wcześniej, na stronie wydawnictwa Znak, dowiedziałam się, że w dniu poprzedzającym wizytę w moim mieście, odbył aż dwa inne spotkania z czytelnikami.
Od razu w tym miejscu nasuwa się refleksja, że w gruncie rzeczy, nie musiałby tego robić.
Ma wystarczająco dużą publikę i inne możliwości promocji swojej osoby, że te spotkania to bardziej ukłon w naszą stronę.
Nie wiem, czy w tych przemyśleniach mam rację, ale jeśli mam, to znajduje kolejny mały plus na długiej liście, którą posiada u mnie Szymon Hołownia...

Czemu ta lista jest aż tak długa?
Wystarczy posłuchać tego człowieka przez kilka minut, żeby zorientować się, jak inteligentną osobę mamy naprzeciwko siebie.
Jego wypowiedzi to przyjemna w odbiorze żonglerka, tematów religijnych i społecznych, poczucia humoru  iii... muszę to tu napisać, bo nie wytrzymam.
Fantastycznej, poprawnej polszczyzny.

W dzisiejszych czasach, kiedy jesteśmy zbombardowani zewsząd językiem polskim typu śmieć, słuchanie pana Hołowni to jak przerzucenie się z dyskoteki disco-polo w wiejskiej remizie na Operę Narodową. Chylę  czoła.

Zwróciłam też uwagę na towarzystwo, które zjawiło się w auli.
Myślę, że warto wspomnieć o tym, jak licznie przyszli czytelnicy - wypełniona mała aula oraz sala przylegająca świadczyła najlepiej o tym, jak bardzo mile widziany był u nas pan Szymon.
Z torebek i siatek, wystawały pojedyncze egzemplarze, złaknione podpisu autora.
Doczekały się jego uwagi - tłum ustawił się w kolejkę, gdy tylko padło odpowiednie hasło, poprzedzone żywą dyskusją, na różne tematy.

Było Bogu, małżeństwach, księżach, kościele, homoseksualistach, sakramentach, krzyżu na Krakowskim Przedmieściu, seksie, objawieniach, istna dyskusyjna stajnia Augiasza, ale tak jak pisałam - przyjemna w odbiorze.

Jeśli pan Hołownia będzie w Waszej okolicy, mogę Wam na własną odpowiedzialność polecić to spotkanie.

Kiedy potem siedziałam z moją Mamą (książka jest wspólna, dlatego autograf jest wspólny) doszła do wniosku, że popularność tego człowieka świadczy o głodzie tematyki religijnej - prostej i zrozumiałej dla każdego.

Ale, tych, których apetyt nie został zaspokojony, mogę tylko pocieszyć, że pan Hołownia uchylił rąbka tajemnicy - w lipcu zostanie wydana druga część "Ludzi na walizkach".... :)