Emily Giffin - Sto dni po ślubie

Odnoszę takie wrażenie, że na blogach o pani Giffin powiedziano już wszystko.

Nie będę wiec przynudzać - kto miał przeczytać, ten przeczytał, a kto nie - zapraszam.

Lubimy lekkość jej pióra, znane nam sytuacje, w których możemy odnaleźć nasze własne, kobiece historie, choć uśmiechnęłam się niedawno podczas lektury "Wysokich Obcasów", kiedy to dziennikarz przeprowadzający z Nią wywiad, zastrzegał, że nie warto wrzucać pani Giffin do szufladki literatury kobiecej. :)

Sama napisałam baaardzo długą notkę, w której zrecenzowałam aż dwie jej książki i dziś napiszę o dziele pt. "Sto dni po ślubie".

Co dzieje się z kobiecym sercem, kiedy składa przysięgę,deklarując miłość do końca życia?

Czy automatycznie włącza się w nim przycisk kasacji wszystkich poprzednich mężczyzn, na rzecz Tego Jedynego, Wymarzonego?

Na te pytania odpowie nam historia Ellen, z którą spotykamy się na stronach powieści "Sto dni po ślubie".

Ellen, która pomimo kilku nieszczęść w swoim życiu, wydaje nam się być szczęściarą.

Los uśmiechnął się do niej, ponieważ jej mężem jest Andy - niemalże urzeczywistnienie (męskich) cnót wszelakich.

Czuły, opiekuńczy, dobrze zarabiający.

Ich związek emanuje zaufaniem, przyjaźnią, są dobrym, aczkolwiek młodym małżeństwem. 

Ellen jest szczęśliwa. 

Gdzieś tam, głęboko, miała w sobie wspomnienie swojego byłego chłopaka - Leo. 

Spotkała go przez przypadek na ulicy i ... bum.

Wybuchła bomba - wspomnień, gdybania, domysłów, zazdrości, pożądania.

Nasza główna bohaterka stara się walczyć z tą bombą niczym najlepszy snajper - ale nie zdradzę Wam, jak jej to wyszło. :)

Bardzo podobały mi się opisy analizy Ellen, która starała się przypominać różne etapy znajomości z jednym jak i z drugim panem. Na skutek tej analizy możemy się dowiedzieć kilku ciekawych szczegółów, które przyczyniły się do lepszego nakreślenia portretu tych postaci.

Historia jest w stanie poruszyć, dlatego, że może się ona zdarzyć każdej kobiecie.

Jest banalna w swoim przekazie, ale jednocześnie ciekawie opisana.

Nazywam Emily Giffin królową babskich czytadeł i dla mnie ta książka jest kolejnym tego dowodem. 

Mam wrażenie, że ta powieść spodobałaby mi się bardziej, gdybym posiadała na swoim koncie doświadczenie w postaci męża. 

Wybaczcie, za szczerość, ale tak mi się wydaje, ponieważ nie zrobiła ona na mnie aż takiego wrażenia jak na tych, które posiadają mężów.

Przy okazji pisania o lekturze zajrzałam na stronę EG i szalenie mi się spodobała, niestety, trochę mniej zwiastun do "Coś pożyczonego", brr...

http://www.emilygiffin.com/

Tak w ramach małego odniesienia do poprzedniej notki...

Może ktoś zechciałby podzielić się swoją książkową Perełką? :)

Moja czuje się trochę samotna...

:)