Jodi Picoult, "Linia życia"

Po lekturze kolejnej książki Jodi Picoult dochodzę do wniosku, że przed jej imieniem i nazwiskiem na okładkach powinien widnieć tytuł "czarodziejka". 

To ona, jak za dotknięciem magicznej różdżki, ukazuje nam wszystkie większe i mniejsze przyczyny zachowań danego bohatera. Uwikłani w sieć dziwnych, (a czasami brzmiących znajomo) ludzkich historii, dajemy się tej pisarce po prostu zaczarować. 

Gdy twoją matką jest kobieta, która nagle, postanawia zostawić swoją pięcioletnią córkę i po prostu uciec, piętno ucieczki pozostaje na tobie odbite przez całe twoje życie.

Czegoś takiego doświadcza Paige, która w wieku osiemnastu lat również postanawia uciec ze swojego rodzinnego domu, a los daje jej poznać Nicholasa, ambitnego studenta medycyny, chłopaka z tzw. dobrego domu. 

Przeciwieństwa się przyciągają. Paige i Nicholas zakochują się w sobie, zaczynają sobie ufać, dziewczyna odkrywa przed nim swoje tajemnice, lecz nie wszystkie. Ich małżeństwo zaczyna się kłamstwem. 

Prawdziwym powodem, dla którego Paige wróci do swoich instynktów uciekinierki będzie pojawienie się dziecka. 

Max to nie jest radosny niemowlak żywcem wzięty z reklamy pampersów. To wyjący, wymagający permanentnej opieki mały potwór, dla którego Paige jest maszyną - do nakarmienia, do przewinięcia, do uspokojenia. Stres, silne emocje,depresja poporodowa i brak wsparcia.Tatusia w tym czasie nie ma, siedzi na dyżurze albo odsypia nieprzespane noce. 

Najlepszym elementem tej książki jest to, z jak różnorodnych stron poznajemy bohaterów. Sama się zdziwiłam, jak z uczucia irytacji przechodziłam do kompletnego zrozumienia ich zachowań.

Czytając tę książkę czułam się jak dziecko, któremu po kolei, odpowiada się na wszystkie pytania, wyjaśnia sytuację krok po kroku. Pokazuje mechanizmy ludzkich zachowań, naprawdę sporo wniosków można wyciągnąć z lektury tej książki. 

Choć problem, który porusza w "Linii życia" pisarka nie jest aż tak kontrowersyjny jak poruszane we wcześniejszych książkach,nie sposób obejść się bez refleksji.

Na wiele różnych tematów, związanych z tożsamością człowieka, macierzyństwem, ale także z niepowodzeniami małżeńskimi. 

Zanim się obejrzałam, ponad pięćset stron "Linii życia" było już za mną. Choć lektura tej książki upłynęła mi naprawdę szybko, wydaje mi się, że jeszcze długo nie zapomnę o tej historii oraz o przemyśleniach, do jakich mnie skłoniła. Uważam, że jest to powieść dla każdego, napisana prostym językiem o kwestiach bardzo trudnych. 

Jodi Picoult po raz kolejny udowodniła, że jej imię i  nazwisko to naprawdę znakomita, literacka marka.