Suzanne Collin "Kosogłos" + ocena całej serii "Igrzysk śmierci"

Trzeci tom. Podobno najlepszy, bo i cała saga należy do tych bestsellerowych, znanych i rozchwytywanych.  Sięgnęłam po "Kosogłosa", aby uzupełnić tę historię i mieć podstawy do tego, aby ocenić całość. Nie udało mi się napisać recenzji drugiego tomu, bo okazał się tak denny, że zabrakło mi słów. Z trzecim było lepiej. Niestety, tylko trochę.

"Kosogłos" to dalsze losy Katniss Everdeen, ocalałej z brutalnych rozgrywek. Choć udało jej się przeżyć i  jest w jednym kawałku, cały Dwunasty Dystrykt, miał mniej szczęścia. Dom Everdeenów podobnie jak wiele innych, zostało zrównany z ziemią, razem z obywatelami.

Trzeci tom podobnie jak pozostałe podejmuje tematykę politycznego reżimu, jednak w "Kosogłosie" jest go najwięcej. Właśnie dlatego spodziewałam się, że będzie najlepszy, bo ten wątek, dolewał oliwy do ognia. 

"Igrzyska śmierci" są świetnym dowodem na to, że nawet jak autor ma świetny pomysł, a brakuje mu warsztatu, to niestety, nie każdy czytelnik będzie dziełem zachwycony. 

Może jestem za stara, ale emocje, które Suzanne Collins próbowała przekazać w "Kosogłosie" w ogóle mnie nie ruszyły. Główna bohaterka, podobnie jak w poprzednich częściach, wydawała mi się plastikową lalką, pustą w środku. Jej życiowe wybory miłosne, które w jednym momencie są kreowane na bardzo trudne, nagle stają się proste jak drut, mimo, że logika podpowiada, że albo coś tu jest nie tak albo muszę zacząć łykać morfalinę podobnie jak bohaterowie.

Bardzo podobały mi się wątki, które w ciekawy sposób przedstawiła autorka. Świetnym tłem okazała się brutalna walka, ludzie zniekształceni przez chęci osiągnięcia lepszego wyglądu czy mutanty genetyczne. Collins zabiera w "Igrzyskach śmierci" głos, zwracając się do nastolatków, czyli do tego pokolenia, które z podobnymi problemami mają lub (w przypadku mutantów genetycznych;)) mogą mieć problemy w przyszłości. Było jednak w serii zbyt dużo usterek, bym mogła się nią zachwycać. Zabrakło charyzmatycznych bohaterów, choć niewątpliwie, autorka wie, jak należy rozkładać napięcie. Większość zwrotów akcji było dawkowanych czytelnikowi w ostatnim zdaniu danego rozdziału.

Zupełnie nie zgadzam się z osądami, które porównują sagę Collins do "Harry'ego Pottera". Choć znajdziecie tu sporo podobieństw to jednak, nawet określenie "wypaść przy kimś blado" wydaje mi się za bardzo delikatne przy porównaniu tych dwóch sag. 

Wielka szkoda, obeszłam się smakiem.