"Igrzyska śmierci" Suzanne Collins

Skoro sama królowa bestsellerowych czytadeł dla nastolatek, Stephanie Mayer, wymachuje ze swojego tronu berłem  mówiąc "Czytajcie, bo i ja czytam" to nie pozostaje nic innego jak wziąć do ręki pierwszy tom "Igrzysk śmierci".Lubię wiedzieć, czym zaczytują się miliony ludzi i sprawdzać, czy gusta tłumów są zgodne z moimi. Jak było w tym przypadku?

Od samego początku spodobał mi się klimat tej książki. Dla niewtajemniczonych, wynika on z faktu, że akcja dzieje się w totalitarnym Panem, które organizuje dla swoich obywateli rozrywkę w postaci igrzysk. Każdy z dystryktów państwa musi mieć dwóch reprezentantów. Do walki staje ponad dwadzieścia osób, szczęścia zwycięskiego triumfu oraz ukończenia zawodów ma dostąpić tylko jedna z nich. 

źródło zdjęcia

Główną bohaterką "Igrzysk śmierci" jest Katniss. Mieszkanka ubogiego dystryktu, opiekująca się matką i młodszą siostrą, która początkowo została wybrana do zawodów. Katniss zgłasza się za nią i tym sposobem staje przed ogromnym wyzwaniem, niepierwszym w jej życiu.

Suzanne Collins stworzyła swoją bohaterkę z  niemalże samych zalet. Jest zaradna, odważna, wysportowana. Radzi sobie w  każdej sytuacji, od strzelania z łuku po udawanie przed kamerami.  Mimo wszystko, wydawała mi się odrobinę za mało wyrazista, czego zupełnie nie można powiedzieć o innych płaszczyznach powieści.

Jak chociażby intrygujący motyw poruszony przez Collins, nadający specyficzny ton książce. Mam nam myśli atawistyczny instynkt polowania oraz zabijania. Przed Igrzyskami Katniss musiała robić to, aby jej rodzina mogła przetrwać, jednak w czasie zawodów to uczestnicy zabijają samych siebie, by dać mieszkańcom Panem namiastkę rozrywki. Spełnia ona formę odstraszacza. Ma pokazać, do czego są zdolne władze państwa. Choć to tylko tło dla akcji wydarzeń, jest ono niezwykle silne, motywuje wiele zachowań i wyborów bohaterki.

Pomimo tego, że  "Igrzyska śmierci" niewątpliwie trzymają w napięciu to od pewnego momentu zawodów wydawały mi się dość przewidywalne. To tak, jakby bawić się w samo układające się puzzle.Domyślałam się, jaki będzie przebieg akcji, czekałam tylko na oryginalne pułapki. W tym właśnie momencie Suzanne Collins postanowiła rozbudować wątek domniemanej miłości i był to strzał w dziesiątkę, który powieść niewątpliwie ratuje. 

Źródło zdjęcia

Rozumiem wszystkich tych, którzy od książki nie mogli się oderwać, bo lektura idzie błyskawicznie. Prosty język,wartka akcja, odrobina dreszczyku, czytelnicze emocje robią swoje.Nim się obejrzysz, jest trzecia w nocy. "Igrzyska..." jednak zdziwiły mnie swoją brutalnością. Mam świadomość, że aktualnie pokolenie nastolatków jest inne od mojego, ale pomimo wszystko, pokuszę się o stwierdzenie, że to lektura dla bardziej dojrzałych reprezentantów tej grupy wiekowej.  

Sięgnę po drugą część, bo uwielbiam, kiedy autorzy bawią się z nami w ciuciubabkę, pokazując przez dziurkę od klucza, o czym może być kontynuacja. Intryguje mnie to, czy Collins udźwignie i rozwinie ciekawy wątek państwa totalitarnego, jak potoczą się dalsze losy znanych mi bohaterów. Podobała mi się ta książka, idealnie spełnia funkcje zajmującego uwagę czytadła.