Jodi Picoult, "Tam gdzie ty"

Ocenienie tej książki to nie lada wyzwanie. Z jednej strony, Jodi Picoult jest dla mnie tak genialną pisarką, że ołtarz z jej zdjęciem mogłabym mieć nad własnym łóżkiem, a z drugiej... właśnie z tego powodu, że jest genialna, nie mogę nazwać tej książki bardzo dobrą.

Jest dobra, ale nie na miarę talentu pisarskiego tej pani. Jest kontrowersyjna, ale nie tak emocjonująca jak poprzednie. Mam wrażenie, że czegoś tu brakuje, jakby Picoult pomyślała sobie "temat jest sam w sobie kontrowersyjny, więc nie muszę robić aż tak dużo". 

Ciężko przejść obojętnie wobec książki, na której okładce dowiadujemy się już aż tak wiele z tej niezwykle intrygującej historii. 

Zoe i Max, małżeństwo dobiegająca dziesiątej rocznicy swojego ślubu, starają się o potomstwo. 

Posiadanie dziecka jest dla nich spełnieniem marzeń, do czego dążą, ze wszystkich sił. 

Jednak na wskutek nieszczęścia ich drogi się rozchodzą, idą w zupełnie innych kierunkach.

Max, za pomocą charyzmatycznego pastora i wsparcia bratowej, odnajduje Jezusa. 

Zoe natomiast odnajduje swoje prawdziwe oblicze, zakochuje się w Vanessie.

Jeśli weźmiemy pod uwagę ich "bitwę o zarodki" w sądzie oraz zdradę, mamy już istną brazylijską telenowelę i... właśnie taki charakter w pewnym momencie przybrała dla mnie ta książka.

Przesyt trudnych i pokręconych historii sprawił, że nie do końca potrafiłam utożsamiać się z bohaterami. Mam wrażenie, że Jodi Picoult nie tak dokładnie oddała uczucia swoich bohaterów i to mnie w powieści boli, bo przecież Amerykanka jest w tej dziedzinie mistrzynią. 

W "Tam gdzie ty" jest pokazanych wiele płaszczyzn, które ze sobą wojują.  Bardzo podobało mi się to, jak został przedstawiony amerykański kościół (a raczej, jakiś dziwny odłam, bo chrześcijanie raczej metody in vitro nie popierają). Jest charyzmatyczny mentor, ale jest też ogromna reklama, by "werbować" wiernych, co (jak się później okazuje) ma wpływ na stan finansowy tejże instytucji... 

Osoby, które poznajemy na kartach powieści, będą przeżywały prawdziwe dylematy moralne. 

Dotyczą one nie tylko tolerancji odmienności czy zastanawiania się, jaka rodzina jest najlepsza dla dziecka, ale także umiejętności akceptacji. "Tam gdzie ty", jak tłumaczyła autorka w wywiadach, powstało jako wsparcie osób homoseksualnych, do których zalicza się syn autorki. 

Pokazuje tę kwestię z różnych stron i perspektyw. 

Sama nie wiem, co mam myśleć o głównej bohaterce. Zoe przypominała mi zagubioną nastolatkę, a nie czterdziestoletnią kobietę, być może to też wpłynęło na mój, bardzo subiektywny, odbiór tej książki. 

Z całej powieści najbardziej do gustu przypadła mi jej końcówka, rozprawy sądowe to zawsze była mocna strona autorki. Gierki słowne trzymały w napięciu, było też kilka zupełnie niespodziewanych zwrotów akcji, to się ceni. 

Jeśli już dzięki tej recenzji wyjdę na najbardziej krytykancką osobę to co mi szkodzi napisać jeszcze słowo o płycie - fajny pomysł, ale wykonanie jest średnie. Jak to mawiała moja nauczycielka od muzyki, gdy ktoś fałszował: "Zrób coś dla muzyki  i przestań śpiewać." Doceniam chęci, lecz dla kogoś, kto ma trochę bardziej wrażliwsze ucho nie jest to najprzyjemniejsza płyta do odsłuchu, mimo, że jej dodanie do książki wydaje się całkiem sensownym i oryginalnym posunięciem. 

Picoult napisała powieść nie na miarę siebie, nie udało jej się dorównać poprzeczce, którą wypracowała sobie solidnymi tytułami w stylu chociażby "Dziewiętnastu minut". Książka jest ciekawa, ale mnie na kolana nie powaliła. 

Za egzemplarz recenzencki dziękuję

Wydawnictwu Prószyński