"Kochankowie mojej mamy", czyli dobry polski film

Mam wrażenie, że pani Krystyna Janda to jest jedna z osób, które poniekąd towarzyszą mi tych wakacji. 

Może to za sprawą cudownego zrządzenia losu, że telewizja postanowiła w ostatnim czasie wyemitować dość sporo filmów z udziałem tej wybitnej aktorki.

Właśnie skończyłam oglądanie jednego z nich i postanowiłam się podzielić z Wami moją opinią.

Dodam tylko, że nie mogę się doczekać, aż zobaczę panią Krystynę Jandę na żywo, ale obiecuję sobie, że jak tylko pojawi się repertuar Och Teatru na październik, rezerwuję bilet na "Białą bluzkę", nawet, jeśli miałabym sprzedać własne meble z pokoju, żeby mieć za co do tej cholernej stolicy dojechać. ;)

Często słyszy się o tym, że miłość rodzica do dziecka bywa bezgraniczna. Jednak film "Kochankowie mojej mamy" w reżyserii Radosława Piwowarskiego pokazuje, że czasami może działać to na odwrót - dziecko także może kochać swojego rodzica bezgranicznie. 

Niewątpliwie takiej miłości potrzeba, aby na co dzień funkcjonować z Krystyną (w tej roli Krystyna Janda) - alkoholiczką, lekomanką, neurotyczką, żyjącą na skraju załamania nerwowego i finansowego.

Właśnie takim żarliwym uczuciem darzy ją jej jedenastoletni syn, Rafał (znakomicie zagrał go Rafał Węgrzyniak), który spośród swoich rówieśników wyróżnia się nie tylko wybitnymi ocenami, ale także tym, że na co dzień musi opiekować się swoją własną matką. 

Wylewa do zlewu jej alkohol, wyrzuca tabletki, jest niemiły dla mężczyzn, których notorycznie sprowadza do ich mieszkania Krystyna.

Nie są to optymalne warunki do wychowania dziecka,więc nic dziwnego, że w pewnym momencie ta patologiczna sytuacja po prostu wymyka się spod kontroli.

Film wywiera ogromne wrażenie, ponieważ główne role zostały zagrane po prostu wybitnie. 

I tak jak nie dziwi mnie to w przypadku pani Krystyny Jandy tak jestem pełna podziwu dla roli, jaką zagrał Rafał Węgrzyniak, ówcześnie bardzo młody i debiutujący w tym filmie aktor. 

Warto zauważyć, że właśnie dzięki tym dwóm rolom ta heroiczna i niebezpieczna miłość, została przedstawiona w taki sposób, że widz jest w stanie odczuć tę patologię na własnej skórze.

Już od pierwszych minut filmu, widać, że jest to dzieło przygotowane z ogromną dokładnością i starannością, nie tylko ze strony aktorów, ale także ze strony reżysera i scenarzysty. 

Niewątpliwie jest to jeden z lepszych polskich filmów, jakie miałam okazję obejrzeć. 

Jeśli kiedykolwiek traficie na jakiegoś niedowiarka, który będzie twierdził, że polskie kino jest beznadziejne, puśćcie mu ten film, z pewnością zmieni zdanie.

Choć to dzieło  ma ponad dwadzieścia pięć lat, jego oglądanie było dla mnie naprawdę wartościowym seansem.Dobre kino się nie starzeje.

Wszystkie zdjęcia, które zostały tu umieszczone pochodzą z oficjalnej strony pani Jandy - http://www.krystynajanda.pl