Elif Şafak, "Lustra miasta"

Elif Şafak zawojowała moje serce, jak mało która pisarka. Nasze spektakularne, pierwsze spotkanie, narobiło mi ogromnego smaka. Z racji takiej, że w bibliotece jest autorką niezwykle poczytną, sięgnęłam po książkę, która jako jedyna była dostępna i wiem już, czemu tak jest.

Choć nastawiłam się na wielkie rozczarowanie, to jednak, nie było ono aż tak ogromnych rozmiarów. Turczynkę wybronił jej charakterystyczny styl pisania, do którego mam tak ogromną słabość, że jestem w stanie przeczytać czterysta stron. Pomimo tego, że konstrukcja w "Lustrach miasta" przypomina  jazdę niezbyt sprawnym samochodem. Nieważne, że silnik furczy i hamulce nie domagają, jedziesz dalej i cieszysz się tym, jak w środku jest ładnie. 

"Lustra miasta" opowiadają skomplikowaną historię rodziny Pereirów. Każdy z członków rodziny ma własne problemy, przez co historia jest różnorodna i wciągająca. Niestety, w przypadku "Luster miasta", również przegadana i rozciągnięta. Były takie momenty, w których gubiłam się w narracji, co mnie irytowało. Wszystkie te mankamenty nie potrafią jednak przyćmić potencjału, jaki, mimo wszystko, można odczuć w tej książce. Dużo interesujących wątków, związanych chociażby z wielokulturowością, magią czy historią XVII wieku zamiast tworzyć wspaniałą treść, przypomniał  jeden wielki supeł.  Bardzo trudny do rozplątania, przez co "Lustra miasta" nie są lekturą przyjemną. A szkoda. Odradzam tę powieść i czekam na następne spotkanie, w którym Elif Şafak znowu mnie swoją twórczością zachwyci.

PS. A na końcu tej książki były wskazówki do wymówienia niektórych liter i wiem już, jak wymawia się nazwisko tej pani, bardzo mnie to interesowało. Szafak!